چهره عادل؛ فریادی در سکوت

اتفاقات چند روز اخیر در ورزش باعث شد، علاقمندان به فوتبال خصوصا برنامه 90 دوشنبه شب بیدار بمانند تا شاهد واکنش عادل فردوسی پور و عوامل اجرایی این برنامه مقابل چنین برخوردهایی باشند.

اما آنچه در این بین اتفاق افتاد و باعث تعجب همگان شد، این بود که عادل در ابتدای برنامه هیچ واکنشی به این اتفاقات نشان نداد و سعی کرد با برخوردهای یک سویه و بعضا غیر منطقی مسئولان ورزش و فدراسیون فوتبال کنار بیاید ولی ای کاش در انتهای این برنامه نمی گفت: " چنانچه عمری باقی بود و این صندلی جایی برای بیان حق و حقیقت بود، در خدمت شما خواهم بود."

وقتی در پایان دهه 70 برنامه ای تحت عنوان "90" پایه گذاری شد کمتر کسی فکر می کرد این برنامه به حدی از جذابیت و اقبال دست پیدا کند که در سبد خانوار تمام ایرانیان قرار بگیرد.

برنامه "90" با اجرای عادل تا آنجا پیش رفت که امروز به صدای مردم ایران تبدیل شده و همگان به انتظار از راه رسیدن این برنامه می نشینند تا فردوسی پور با مطالب نقدگرایانه اش مشکلات فراوان رخ داده در مستطیل را از دریچه نگاه مردم مورد بحث و بررسی قرار دهد.

شاید بارها اتفاق افتاده بود که در این برنامه شاهد برخوردهای لفظی مسئولان با همدیگر یا با عادل بودیم و یا نتیجه ای در بحث های مطرح شده بدست نیامد اما در نهایت قضاوت تمام اتفاقات به افکار عمومی سپرده می شد، قضاوتی که گاه و بیگاه در وسائل نقلیه عمومی، ادارات و اماکن عمومی آنها را به نظاره نشستیم.

برنامه "90" از نمونه های خارجی آن الگوبرداری شده و کار اصلی آن به نقد کشیدن ضعف های ساختاری فوتبال کشور است که صرفنظر از برخی ایرادها، می توان نمره قبولی به این برنامه داد. پربیننده بودن این برنامه یک روی سکه است و روی دیگر سکه آن است که بسیاری از مدیران، مربیان و بازیکنان فوتبال، از آنجا که به صراحت از سوی این برنامه به نقد کشیده می شوند، دل خوشی از 90 ندارند.

بسیاری از مسئولان ورزش و فدراسیون فوتبال و حتی مربیانی از جمله علی پروین، ناصر حجازی، امیر قلعه نویی و ... همیشه از دیدگاه خود به این برنامه نگاه کردند و آن را عامل حاشیه سازی می دانستند ولی هیچگاه نتوانستند و یا نخواستند نیمه پر این استکان را ببینند. نیمه پر همان ضعف های بود، هست و خواهد بود که با توجه به علنی شدن، هیچ تلاشی برای رفع آن پیش نیامد.

مشکلات داوری که با جمله کلیشه ای "داور جایز الخطاست"، به فراموشی سپرده می شد، بیان مشکلات مالی در این برنامه گاه، با واکنش منفی مدیران نهاد زیر سوال رفته همراه می شد، مشکلات ورزشگاه ها نادیده گرفته می شد و هزاران معضل دیگر، اما در انتها هیچکس درصدد رفع این مشکلات گامی منطقی برنمی داشت و یا هیچ زمان به خود اجازه نمی داد، با تقدیر از نگاه برنامه 90 در بیان مشکلات، از عادل تشکر کند.

در برنامه دوشنبه شب یک ابهام بزرگ دیگر وجود داشت و آنهم قطع شبکه ارسال SMS به این برنامه بود. شما اگر بخواهید در این مورد پاسخی بدهید چه می گوئید، آیا نخواهید گفت که قطع شدن این سیستم تنها برای بیان نشدن نظرات و افکار مردم بوده است زیرا این SMS ها بیانگر دیدگاه عموم ورزش دوستان در مورد مقوله های مطرح شده بود.

فردوسی پور که همواره، حتی در دشوارترین شرایط ، لبخند از صورتش محو نمی شد ، دیشب در حالی یکی دیگر از برنامه های 90 را اجرا کرد که عاری از هرگونه روحیه ای بود که این نشان از تعطیلی یا تغییر اساسی برنامه ای دارد که نبود آن برای فوتبال ایران، فاجعه به حساب می آید.

فردوسی پور در دو برنامه گذشته 90، سازمان تربیت بدنی را به چالش کشید که جمیع اتفاقات این برنامه ها منجر به این شد که شایعه تعطیلی 90 دهان به دهان بچرخد؛ شایعه ای که گویا چندان هم از واقعیت دور نیست.

عادل که زبان گویای مردم بود، این بار در سکوت فریاد کشید ؛ زیرا برای بیان واقعیت های ملموس در ورزش باید تاوان بزرگی را پرداخت کرد....